Ο Barefoot Gen αφηγείται τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα από την προοπτική ενός νεαρού αγοριού, του Gen και της οικογένειάς του. Αλλά τα θέματα του βιβλίου (η σωματική και ψυχολογική βλάβη που οι απλοί άνθρωποι υποφέρουν από τις πραγματικότητες του πολέμου) ακούγονται πολύ δροσερά σήμερα. Ο Τζεν και η οικογένειά του αγωνίζονται εδώ και πολύ καιρό χωρίς πολλά τρόφιμα, χρήματα ή φάρμακα, αλλά παρά τις δυσκολίες, προσπαθούν να διατηρήσουν την ομοιότητα της κανονικής ζωής. Οι ενήλικες είναι εξαντλημένοι και σχεδόν απελπισμένοι. τα παιδιά δέχονται αεροπορικές επιδρομές και λιμοκτονία λίγο πολύ. Ο Nakazawa, ένας επιζών της Χιροσίμα, απεικονίζει αποτελεσματικά το στέλεχος της ζωής σε αυτό το περιβάλλον και δείχνει πώς οι προσπάθειες να παραμείνουμε αισιόδοξοι σε δύσκολες περιστάσεις μερικές φορές εκδηλώνονται ως μανιακό, παράλογο χιούμορ. Η ιστορία προσφέρει κάποια αισιοδοξία: οι χαρακτήρες εκτελούν πράξεις αυτοθυσίας για τους γείτονες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα (π.χ., όταν η έγκυος μητέρα του Gen αρρωσταίνει από τον υποσιτισμό, αυτός και ο αδελφός του παρουσιάζονται ως ορφανά και παίζουν στους δρόμους, ρίχνοντας τα χρήματα τους τοίχους του σπιτιού τους, ώστε να μην πιάσουν). Κάτω από αυτή τη συμπεριφορά που μπορεί να κάνει είναι η βαθιά ενοχή και η αίσθηση της αδυναμίας των γονέων. Όταν τα παιδιά φωνάζουν εκστατικά πάνω από ένα κομμάτι φαγητού, οι γονείς διαλύονται με ντροπή και θλίψη. Η τέχνη είναι έντονα σχεδιασμένη και εκφραστική, και η αφήγηση έχει έναν τόσο φυσικό ρυθμό, είναι εύκολο να τραβηχτείς στη ζωή της οικογένειας, κάνοντας τους αναγνώστες του κατακλυσμού να τους περιμένουν ακόμη πιο πραγματικούς, οικείους και δύσκολους. Παρά τη δυσάρεστη φύση του, αυτό το έργο είναι πολύτιμο για τα μαθήματα που προσφέρει στην ιστορία, την ανθρωπότητα και τη συμπόνια.
