Από τον Αισθητισμό:
Η ιστορία συμβαίνει σε ένα τσίρκο στο Παρίσι τη δεκαετία του 1970. (…) Πολλά φτιάχνονται από τον ρομαντισμό της ατμόσφαιρας του τσίρκου, του να πετάς στον αέρα σε ένα τραπέζι, κλπ κλπ. Σκεφτείτε τσίρκο εδώ, όχι τσίρκο. Κάνουμε riffs του Παλιού Κόσμου για τον ρομαντισμό και τη λιτότητα του ring. Δεν υπάρχουν ελέφαντες σε tutus που περπατούν στα πίσω τους πόδια. Είναι ταχυδακτυλουργοί με σχιστά μάτια και τολμηροί που αγαπούν το θάνατο καλλιτέχνες τραπεζοειδών και θλιμμένοι κλόουν Pierrot, ακόμα κι αν ο κλόουν Pierrot – ο ήρωάς μας, Τορινόσου, η «Φωλιά του Πουλιού» – έχει ψεύτικη κόκκινη μύτη. Η σιωπή προέρχεται από το γεγονός ότι ο μάστορας του τσίρκου μαστροπεύει τους καλλιτέχνες του σε όποιον είναι πρόθυμος να πληρώσει. (…) Και υπάρχει τανμπι παρακμή – φαντάσματα που περιπλανώνται στη δράση μοιάζοντας με έφηβα κορίτσια, ακόμα κι αν είναι ο αδερφός του ήρωα, και εγκαταλελειμμένες νευρωτικές γυναίκες με κάτι για πρόκληση πόνου, και μπουρακόν και πιθανή δολοφονία και ανείπωτο πένισμα και ένας ήρωας που μοιάζει έτοιμος να χαθεί ανά πάσα στιγμή από το τερματικό άγχος.
